اثر مصرف خوراکی کنگر فرنگی بر پاسخگویی انقباضی آئورت سینه ای موش صحرایی دیابتی

مقدمه و هدف: با توجه به افزایش بروز آترواسکلروز و بیماری های قلبی-عروقی در بیماری دیابت قندی و وجود شواهدی مبنی بر اثر ضددیابتی گیاه کنگر فرنگی، اثر مصرف خوراکی این گیاه به مدت 6 هفته بر پاسخگویی انقباضی آئورت سینه ای ایزوله در مدل تجربی دیابت قندی در موش صحرایی بررسی قرار شد.     مواد و روش کار: موش های صحرایی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با گیاه، دیابتی و دیابتی تحت درمان با گیاه تقسیم بندی شدند. برای دیابتی کردن موش ها از استرپتوزوتوسین به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی استفاده شد. دو گروه تحت تیمار با گیاه نیز پودر این گیاه مخلوط شده با غذای استاندارد موش را با نسبت وزنی 25/6 درصد دریافت کردند. در پایان هفته ششم، پاسخ انقباضی حلقه های آئورت سینه ای به کلرور پتاسیم و نور آدرنالین با استفاده از اسباب بافت ایزوله بررسی قرار شد.     نتایج: پاسخ انقباضی آئورت سینه ای در گروه دیابتی تحت درمان با کنگر فرنگی به کلرور پتاسیم تفاوت معنادار نسبت به گروه دیابتی نشان نداد و این پاسخ در مورد نورآدرنالین در گروه دیابتی تحت تیمار (05/0 p <) به طور معنادار کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود. هم چنین هیچ گونه تغییر معنادار در پاسخ انقباضی به کلرور پتاسیم و نورآدرنالین در گروه کنترل تحت تیمار در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد.     نتیجه گیری: مصرف خوراکی کنگرفرنگی به مدت 6 هفته دارای اثر هیپوگلیسمیک بوده و در کاهش پاسخ انقباضی سیستم عروقی و به احتمال در جلوگیری از بروز هیپرتانسیون متعاقب در مدل تجربی دیابت قندی نوع 1 در موش صحرایی مؤثر است.